Kredyt konsumencki – nowa ustawa
Kredyt konsumencki jest obecnie regulowany zasadniczo przez przepisy ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (Dz. U. z 2024 r. poz. 1497, z późn. zm.).
Na stronach Rządowego Centrum Legislacji 7 lipca 2025 roku opublikowano projekt (z 4 lipca 2025 roku) ustawy o kredycie konsumenckim (numer z wykazu UC82), który ma zastąpić w/w ustawę z 2011 roku.
Cel projektowanej ustawy
Uzasadnienie projektu wyjaśnia, że ma on na celu wdrożenie dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2023/2225 z dnia 18 października 2023 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylającej dyrektywę 2008/48/WE oraz dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2023/2673 z dnia 22 listopada 2023 r. zmieniającej dyrektywę 2011/83/UE w odniesieniu do umów o usługi finansowe zawieranych na odległość oraz uchylającej dyrektywę 2002/65/WE, a celem w/w dyrektyw jest zwiększenie poziomu ochrony interesów konsumentów, którym są oferowane kredyty konsumenckie lub usługi finansowe zawierane na odległość, a także ułatwienie rozwoju działalności transgranicznej, w tym za pośrednictwem narzędzi cyfrowych oraz uproszczenie i unowocześnienie rozwiązań funkcjonujących na rynku wewnętrznym kredytów konsumenckich.
Autorzy projektu podkreślają w jego uzasadnieniu, że dyrektywa 2023/2225 przewiduje pełną harmonizację przepisów dotyczących kredytu konsumenckiego w Unii Europejskiej, co oznacza, że Państwa członkowskie nie mogą utrzymywać, przyjmować ani stosować przepisów krajowych niezgodnych z przepisami, które zostały ustanowione w dyrektywie 2023/2225, chyba że przepisy dyrektywy stanowią inaczej.
Nowa definicja umowy o kredyt konsumencki
Projektowany artykuł 2 ust. 1 nowej ustawy o kredycie konsumenckim przewiduje, że przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub zobowiązuje się udzielić konsumentowi, w szczególności umowę:
1) pożyczki;
2) kredytu w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe
3) o odroczeniu konsumentowi terminu spełnienia świadczenia pieniężnego, nawet jeżeli konsument nie jest zobowiązany do poniesienia jakichkolwiek kosztów związanych z odroczeniem;
4) o kredyt odnawialny;
5) najmu lub leasingu, jeżeli ta umowa lub jakakolwiek umowa odrębna przewiduje obowiązek lub możliwość nabycia przedmiotu umowy;
6) o kredyt, który jest nieoprocentowany, i z którym nie wiążą się żadne opłaty;
7) o kredyt w rachunku oszczędnościowo-rozliczeniowym.
Art. 2 ust. 2 projektu zastrzega jednak, że za umowę o kredyt konsumencki nie uważa się umów dotyczących ciągłego świadczenia usług lub dostaw towarów tego samego rodzaju, jeżeli konsument jest zobowiązany do zapłaty za takie usługi lub towary w ustalonych odstępach czasu w trakcie obowiązywania umowy.
Ustawę stosuje się także do umów o kredyt konsumencki, który spółdzielcza kasa oszczędnościowo-kredytowa w zakresie swojej działalności udziela lub zobowiązuje się udzielić swojemu członkowi (art. 3 projektu).
W przepisie art. 4 projektowanej ustawy określono rodzaje umów, do których ustawa nie będzie miała zastosowania.
Etap legislacyjny
Projekt ustawy pismem z 4 lipca 2025 roku został skierowany do uzgodnień.